Topstories

(advertentie)

Van de rust in Tibet naar de flipperkastdrukte van metropool Shanghai. Dat is namelijk de volgende halte op de wereldreis van schilder/muzikant Def P en zijn bruid Fenske. In de gebruikelijke flashback kijkt de Amsterdammer terug op een zeer weird Landjuweel-feestje in Ruigoord!

Maandag 7 juni – Lhasa – Shanghai

Met gemengde gevoelens moeten we vandaag Lhasa verlaten. Blij met het feit dat we dit mogen (leve het Nederlandse paspoort!) en bedroefd om het feit dat we een gids achter laten die daar min of meer gevangen zit. Stipt om twaalf uur rijden we naar het vliegveld. We tuffen zo’n anderhalf uur door een prachtig groen landschap. Dorjee rijdt helemaal mee en pas op het vliegveld nemen we afscheid. Het is pijnlijk om te zien dat de enige Tibetanen op het vliegveld schoonmakers en medewerkers zijn. Reizen zit er niet in voor dit volk. Overal Chinezen en hier en daar een enkele westerling. De Tibetanen mogen toekijken vanachter de winkelbalies hoe de Chinezen vrij het Tibetaanse land in en uit vliegen. Onze vlucht heeft wat vertraging opgelopen, dus we gaan ruim op tijd door de beveiliging heen.

Negen aanstekers in bagage

Fenske wordt aangehouden omdat ze negen aanstekers in haar handbagage heeft. Dat vindt de douane nogal verdacht. Ik vind het zelf ook een bijzonder hoog aantal, dus ik sta mijn lachen in te houden terwijl Fenske met een rood hoofd haar negen aanstekers afgeeft. Ze was bang om zonder vuur te komen zitten en nu heeft ze juist niets meer. Wat een ironie. We zitten in een soort wachtkamer waar we de vertraging afwachten. Het voelt als een eeuwigheid. Uiteindelijk stijgen we op om een uur of half vijf. Het weer is mooi, de lucht kristalhelder en het uitzicht schitterend. Meteen al na het opstijgen zien we in de verte het Himalayagebergte met zijn reusachtige besneeuwde toppen. Even later vliegen we over een paar hoge bergkammen heen en zien we heel Lhasa liggen.

Omdat we dit hele stuk al gereden hebben met de trein voelt het niet als vals spelen om dit deel te vliegen. We hebben eigenlijk een omweg naar Tibet gemaakt en gaan nu weer naar China terug

Hierna vliegen we voor een groot deel dezelfde route weer terug als hoe we met de trein zijn gekomen. Ik herken ook het grote langwerpige meer weer. Omdat we dit hele stuk al gereden hebben met de trein voelt het niet als vals spelen om dit deel te vliegen. We hebben eigenlijk een omweg naar Tibet gemaakt en gaan nu weer naar China terug. Lhasa ligt dan wel niet op onze route naar het oosten, maar het was zeker de moeite waard om hiervoor tijdelijk naar het zuidwesten uit te wijken. De hele vlucht zien we bergen, bergen en nog eens bergen. Ik kan me voorstellen dat het vroeger een extreem zware tocht was om Lhasa te bereiken. Voor een enorm land als China, met zoveel ruimte waar ze niets mee doen, is het eigenlijk ongelofelijk dat ze zo bezitterig doen als het om een landje als Tibet gaat. Maar ja, wat doen we er aan?

Futuristische spinnenwebben

Door onze vertraging moeten we bij onze overstap in Xian flink rennen om de volgende vlucht te halen. We zitten meteen weer lekker op schema. Geen paspoortcontroles, maar direct uitstappen, instappen en opstijgen. De rest van onze vlucht is donker en bewolkt en er valt niets meer te zien. Tot het moment dat we boven Shanghai komen te vliegen. Dit moment zal ik echt nooit meer vergeten. Wat een enorme stad! Eindeloos lang lijken we over een zee van gekleurde lichtjes te vliegen. Gigantische netwerken van verlichte wegen vlechten zich als futuristische spinnenwebben in elkaar. Terwijl het vliegtuig steeds meer daalt komen we steeds dichter bij het centrum. Op een gegeven moment zien we de wereldberoemde skyline van Shanghai en ik kan de wolkenkrabbers bijna aanraken omdat we al zo ver gedaald zijn. Wat is dit enorm indrukwekkend! Wauw! Ik heb al heel wat steden gezien, maar dit uitzicht slaat alles. Het is bijna jammer dat we moeten landen.

Met zo veel moderne bouwwerken, neonlicht en knipperende lampen om ons heen lijkt het wel of we door een eindeloze openlucht discotheek rijden. Of een psychedelische mangafilm. Ik ben meteen verliefd op deze stad

Even later staan we veilig op de grond te wachten op onze bagage. We grijpen onze tassen van de band en beginnen aan een taxirit. Het is ongeveer vijftig minuten rijden naar het centrum van de stad. Dit is werkelijk de meest indrukwekkende taxirit die je maar kunt voorstellen. Als een soort bal door een gigantische flipperkast rijden we over kronkelende snelwegen, laag over laag tussen de extreem hoge woonflats, wolkenkrabbers en uitbundig verlichtte hotels. Wanneer we over een enorme futuristische brug rijden die steeds van kleur verandert zien we links en rechts van ons een groot aantal paviljoens die speciaal voor de Wereldexpo van 2010 zijn opgebouwd. Zeer imposant. Met zo veel moderne bouwwerken, neonlicht en knipperende lampen om ons heen lijkt het wel of we door een eindeloze openlucht discotheek rijden. Of een psychedelische mangafilm. Ik ben meteen verliefd op deze stad.

Overal druk

‘Oh God, is dat ons hotel?’ roept Fens. We komen aanrijden en zien een gigantische wolkenkrabber. Ze hebben op verzoek een zo laag mogelijke kamer voor ons gereserveerd, maar deze blijkt evengoed nog erg hoog te zijn. Een flinke tegenvaller voor Fenske, die zo hoog nauwelijks kan slapen van de zenuwen. Met tegenzin stapt ze in de lift naar onze kamer. Ik doe snel de gordijnen dicht en zeg: ‘Kom we gaan de buurt vast een beetje te ontdekken.’ ‘We gaan hier niet zo lang verblijven, dus we moeten onze tijd goed besteden.’ Het is overal druk in Shanghai. Alles is extreem verlicht en overal zie je fastfoodketens.

Een echte metropool

Ons hotel bevind zich vlak naast het centraal station en deze plek is niet bepaald gezellig. Op het eerste gezicht valt er in onze buurt qua uitgaan niets te beleven. Dit is een echte metropool. Een wereld van verschil met onze kleine gezellige kroegjescultuur. Nog maar even niet uitgaan dus, want we zijn inmiddels weer goed gaar van de lange reis. Het voelt trouwens lekker om weer gewoon te kunnen ademen na vier dagen op de hoogte van Lhasa te hebben gezeten. Maar een Chinees biertje in de kroeg zit er niet in hier. Als je net in een nieuwe stad aankomt moet je eerst nog ontdekken wat je allemaal kunt zien of doen. Dat onvoorspelbare vind ik dan ook wel weer het leuke van zo’n reis. Meestal ben ik meer iemand van de planning dan van de verassingen, maar het leuke is dat bij zoiets als een wereldreis de verassingen vanzelf komen. Zo kunnen spontane feestjes soms nog leuker zijn dan een strak georganiseerd feest. Dankzij zo’n spontane actie ben ik ooit op het Landjuweel in Ruigoord terecht gekomen. Eén van de leukste feesten die ik ooit mocht meemaken.

 

TYPISCH FEESTJE

Het was een snikhete benauwde donderdagavond in augustus, 2003. Te heet om iets te doen. Zelfs de telefoon opnemen kostte al moeite, maar ik deed het toch. Het was Meile, de eigenaar van smartshop Innerspace in Amsterdam. ‘Heb je morgenavond al wat te doen? Nee? Mooi! Ik geef namelijk een verjaardagsfeestje op Ruigoord in een grote tipi, ja je weet wel zo’n indianentent. Kom je ook?’ Nou, dat leek mij wel wat. Laat op de vrijdagavond trommelde ik wat vrienden bij elkaar en even later reden we met een busje naar Ruigoord. Toen we daar tegen middernacht aankwamen zei Toby, onze chauffeur al: ‘Jezus, wat staan er hier een zooitje auto’s geparkeerd! Het zal vast wel druk zijn!’

Geïmproviseerd mini-Lowlands

We liepen op de muziek af die we in de verte hoorden. Hoe dichterbij we kwamen, des te drukker het werd. Tot onze grote verbazing stonden we even later voor de kassa van een groot geïmproviseerd festivalterrein. Ik zei dat we voor het feestje van Meile kwamen, maar we moesten evengoed allemaal entree betalen. ‘Voor een verjaardag?’ zei ik nog. ‘Nee’, zei het vreemde kassamannetje, ‘Dit is een vijfdaags festival’. ‘Je kunt met dit polsbandje alle dagen hier komen en kamperen’. ‘Verderop kunnen jullie je tent neerzetten’. ‘Tent? What ever man’. We kochten allemaal een bandje en liepen het terrein op. We keken onze ogen uit. Wat een toffe omgeving! Het was een soort non commercieel geïmproviseerd mini-Lowlands met allemaal zelfgetimmerde podia, cafeetjes, theatertjes, noem maar op. Alles was heel donker en veel kraampjes waren versierd met felle fluorescerende schilderingen met allerlei psychedelische vormen. Er hing een lekkere alternatieve undergroundsfeer. We hoorden de meest freaky livebandjes spelen en zo te zien hadden alle aanwezige mensen het uitstekend naar hun zin.

Toen ik er later nog steeds niets van merkte werd het zware geschut aangesleept. Paddestoelenthee, gedroogde kaalkopjes, champagne en later die nacht wat ondefinieerbare bittere pillen met een geheimzinnige werking. Alles “smart” dus puur natuur

Na het terrein even bekeken te hebben gingen we op de grootste tipi af. Gelijk zag ik Meile naar buiten komen. ‘Zo, jij weet wel hoe je een verjaardag moet geven!’ zei ik. ‘Nee, dit is een jaarlijks festival’ zei hij lachend. ‘Toevallig ben ik nu jarig en omdat ik hier met mijn smartshop sta vier ik meteen mijn verjaardag in deze tent’. ‘Dat jullie nog nooit van dit festival gehoord hebben!’ Wisten wij veel. Er zaten een paar bekenden in de tent en de sfeer zat er al goed in. ‘Als je wat wilt, dan pak je maar.’ Ik vertelde Meile dat ik eigenlijk niet zo geloofde in al die smartshopspullen omdat het bij mij nooit werkte. Nou, dat geloofde hij niet. ‘Probeer dit maar eens’ riep hij enthousiast en gaf me een soort vloeibaar cocaïne-alternatief wat ik in één keer achterover moest slaan. Het bittere sapje was niet te zuipen! Zoals verwacht merkte ik na een uur nog niets, dus gaf hij mij een vloeibaar XTC-alternatief. Ook al zo smerig! Kunnen ze daar geen limonadesiroop aan toevoegen? Toen ik er later nog steeds niets van merkte werd het zware geschut aangesleept. Paddestoelenthee, gedroogde kaalkopjes, champagne en later die nacht wat ondefinieerbare bittere pillen met een geheimzinnige werking. Alles “smart” dus puur natuur. En tussen alles door de gebruikelijke hoeveelheden bier en jointjes. Kom maar op!

Freaky bandjes

De freaky bandjes, de psychedelische schilderingen en de mooie gebodypainte danseressen die met brandende fakkels zwaaiden; alles leek steeds mooier en aparter te worden. Overal zag ik lachende en dansende mensen. Iedereen ging uit zijn dak. ‘Meile, dit is denk ik het tofste verjaardagsfeest dat ik ooit heb meegemaakt!’ riep ik. ‘Oké dan!’ zei hij. ‘En merk je al wat?’ ‘Nou, ik had wel een paar vage momenten, maar over het algemeen voel ik me eigenlijk volstrekt helder en fit’ zei ik. ‘Ik denk dat alles wat ik genomen heb elkaar weer opheft of zo.’ ‘Of ik ben echt overal immuun voor.’ ‘Maar het belangrijkste is, ik voel me ontzettend goed!’ Zo feestten we eindeloos door en ik voelde me nog altijd superfit. ‘Misschien toch wel door dat smarte spul’ zei Meile. Moest ik het dan toch gaan toegeven? Want hoe dan ook, dit feestje ging maar door en door en werd steeds leuker en gekker. Op een gegeven moment betrapte ik mezelf er op dat ik voor de tweede keer de zon zag opkomen. Toen ik eindelijk weer thuis kwam en ging slapen rekende ik uit dat ik zestig uur non stop had gefeest. En ik voelde me uitstekend. Geen kater, niets. Geweldig toch? Ja, je had er bij moeten wezen.

Volgende keer: Shanghai + CUBA

(advertentie)