Topstories

(advertentie)

Nog een dagje Lhasa, hoofdstad van Tibet. Gevuld met traplopen, tempels, nonnen. En Def P krijgt een idee om de Chinese machthebbers wat te fokken… Dat en een schitterende flashback van die keer dat hij met een vette Cadillac de videoclip van Gotcha in Mokum verstierde!

Zondag 6 juni – Lhasa

Dit is de laatste dag in Lhasa met Dorjee als onze gids. Om half twaalf staat hij klaar om samen naar het Potala Palace te lopen. Dit wereldberoemde gebouw doet al vanaf de zevende eeuw dienst als verblijfplaats voor verschillende Lama’s en hun gevolg. Tegenwoordig is het echter een stuk dunner bevolkt. Het is heden ten dage meer een soort museum sinds de veertiende Lama vanwege de Chinese onderdrukkers is gevlucht naar India. Ook dit gebouw mogen we uitsluitend met een gids betreden van de Chinese big brother. We moesten hiervoor twee dagen van te voren onze paspoorten al laten registreren. Ook mogen we binnen geen foto’s maken en moeten we binnen een uur weer buiten staan. En het bezoek is eenmalig, want een tweede keer naar binnen gaan is ook verboden. Dan wordt het spionage!

Binnen en buiten…

Op onze tocht er naar toe verontschuldigt Dorjee zich dat hij binnen niet mag praten tegen ons omdat hij Tibetaan is. Ik verzeker hem dat we juist erg blij met hem als Tibetaanse gids zijn. Alleen Chinezen mogen daar binnen praten en dat doen ze bij voorkeur met zeer luide en schelle stemmen en weinig respect voor de mediterende monniken. Ik vertel Dorjee dat die Chinezen dan wel hardop mogen praten binnen, maar dat ze nooit vrij op internet kunnen kijken. ‘Ze zullen daarom ook nooit de waarheid weten over datgene waar ze nota bene de kenner over uithangen!’ Dorjee glimlacht om de ironie hiervan.

Ontelbare trappen

Bij Potala Palace aangekomen moeten we ontelbaar veel trappen opklimmen om bij de ingang te komen. Pas op deze hoogte worden onze paspoorten gecontroleerd. Alsof Lhasa nog niet hoog genoeg ligt! Na elke trap voelen we de lucht ijler worden en zien we steeds meer oudere mensen staan puffen die het nog nauwelijks trekken. Zelfs een jonge Tibetaan als Dorjee moet na de zoveelste trap even uitpuffen op een muurtje. ‘Dat had ik van jou niet verwacht!’ roep ik lachend. ‘Dat komt omdat ik rook’ antwoord hij piepend. Het zuurstofpeil ligt hier nog een stuk lager dan de 68 procent in het centrum van Lhasa. ‘Alsof we naar een luchtkasteel lopen. maar dan zonder lucht!’

Flitsende camera’s

Ik kan er de lol wel van inzien. Fens en ik voelen ons gelukkig prima aan de top. Handig zo’n fitte vrouw. We banen ons een weg door het prachtige paleis en proberen daarbij zo veel mogelijk weg te blijven van de groepjes luidruchtige Chinezen met hun flitsende camera’s. Zo kan Dorjee ons stiekem toch nog een hoop interessante dingen vertellen. Als ik even door een raam naar de vlakke grond beneden ons kijk zie ik pas hoe belachelijk hoog we zijn geklommen. Ik ben blij dat Fenske het niet in de gaten heeft. Die zou zeker in paniek raken. Ze wordt gelukkig continu afgeleid door al het moois dat er binnen te zien valt. Wat een bijzondere plek is dit.

Ik opper om een account aan te maken op de Chinese versie van Youtube, om er vervolgens vanuit Nederland allerlei verboden filmmateriaal van de Dalai Lama op te zetten onder een schuilnaam

Precies na een uur staan we weer buiten en weer een half uur later op de begane grond. Voor Tibetaanse begrippen dan. We gaan met Dorjee weer “sweat tea” drinken op een Tibetaans terras. Daar raakten we in een interessant gesprek verwikkeld over al het verboden filmmateriaal dat hij dolgraag zou willen zien. Een film als “Seven years in Tibet” bijvoorbeeld kun je bij ons overal krijgen, maar is hier zwaar illegaal. Zelfs als een westerling het voor hem mee zou smokkelen zou hij het niet aan durven pakken vanwege de zware straffen die er op staan. Ik krijg spontaan een idee dat Dorjee te gek vindt. Ik opper om een account aan te maken op de Chinese versie van Youtube, om er vervolgens vanuit Nederland allerlei verboden filmmateriaal van de Dalai Lama op te zetten onder een schuilnaam. Zo zal een Chinees bijvoorbeeld niet snel onder het woord “doehetlekkertoch” zoeken. Als de Tibetanen dit wachtwoord weten kunnen zij de films bekijken zonder deze in hun bezit te hebben. (Dit idee was leuk in theorie, maar bleek eenmaal terug in Nederland toch vrijwel onmogelijk te zijn. Helaas!)

Tempels

Na een middaghapje komt Dorjee ons weer ophalen voor een tocht naar de laatste twee tempels. De eerste van die twee is de Ramoche Temple, waar we met onze neus in de boter vallen. Een grote groep monniken zit daar net te chanten met dat typische Tibetaanse brommende keelgeluid. Dat schijnen ze bijna nooit te doen in het openbaar en volgens Dorjee hebben we mazzel dat we er nu bij kunnen zijn. Hier mogen zelfs de Chinezen niet bij zijn, maar wij nu wel. Puur omdat Dorjee weet dat wij ons respectvol gedragen en de monniken niet zullen storen. Erg mooi!

Kale nonnen

Onze laatste stop is het Tsamkhung klooster. Normaal mogen we nergens naar binnen zonder Dorjee, maar dit keer zegt hij: ‘Gaan jullie zelf maar naar binnen, want ik ben niet zo goed met dit klooster.’ Wij snappen niet wat hij bedoelt met deze opmerking, maar we lopen nu extra nieuwsgierig de trap op. In de deuropening zien we meteen wat hij bedoelt. Het is een vrouwenklooster met allemaal kale nonnen! Ze zitten hier ook net te chanten, maar het klinkt minder zwaar als bij de mannen. Ik ben de enige man in het hele klooster en val verschrikkelijk op in deze vreemde omgeving. Ik voel me hier een soort voyeur, dus ik loop gauw weer naar buiten. Dorjee staat te lachen als hij ziet hoe snel ik weer buiten sta. ‘Thanks man!’ roep ik.

En geloof het of niet, we liggen in bed en het begint opeens weer keihard te onweren! Niet normaal! Het patroon begint nu echt op te vallen. Elke keer als we een land verlaten is het opnieuw raak

Het laatste deel van de middag maken we stiekem wat foto’s met onze nieuwe camera. Deze is een stuk groter en opvallender dan onze oude camera dus we moeten daarbij erg oppassen. We kunnen nu, na een paar dagen Lhasa, de hele militaire situatie wat beter inschatten. We worden daardoor steeds brutaler. Het levert ons op de valreep nog wat mooie illegale plaatjes op. Ook al is het onze laatste dag, aan de hoogte zijn we kennelijk nog steeds niet gewend want die avond hebben we allebei hoofdpijn. We gaan vroeg naar bed. Morgen vliegen we naar Shanghai.

Donderslagen

En geloof het of niet, we liggen in bed en het begint opeens weer keihard te onweren! Niet normaal! Het patroon begint nu echt op te vallen. Elke keer als we een land verlaten is het opnieuw raak. Ook nu weer breekt de nacht voor ons vertrek de pleuris uit. Omdat Lhasa in een groot dal ligt lijken de donderslagen extra hard te knallen en te galmen tussen de bergen. De donderslagen klinken ook verassend snel achter elkaar. Het lijkt wel een bombardement. De ene is nog niet uitgegalmd of de ander volgt al. Het blijft ook maar flitsen buiten. We liggen helemaal te schudden in ons bed. Even later volgt er een wolkbreuk en klettert de regen met brute kracht tegen de ramen. Ik hoop maar dat de wegen morgen begaanbaar zijn, want ik heb geen zin om door slecht weer in Lhasa vast te zitten. We reizen heel wat af deze trip. In mijn hoofd trek ik een denkbeeldige lijn over de wereldkaart en tel daar ook nog al mijn losse vakanties en projecten bij op. Ik kan al aardig wat landen afvinken op de kaart. Vooral per auto heb ik veel mooie tochten gemaakt.

 

RAPPEND ACHTER HET STUUR

Dat een reis om de wereld per trein geen kattenpis is kan ik straks uit eigen ervaring vertellen. Naast treinen mag ik ook graag autorijden, maar dan de mooiere routes in het buitenland. In Nederland weten veel mensen niet eens dat ik een rijbewijs heb omdat ik hier vrijwel nooit rijd, maar in gebieden die wat meer filevrij zijn draai ik mijn hand niet om voor een mooie lange tocht. Hoe avontuurlijker hoe beter. Zo maakte ik onvergetelijke trips door Mexico, Engeland, Turkije, Griekenland, België, Frankrijk, Spanje, Duitsland, Zwitserland, Italië, Tenerife, New York, Cuba, Bosnië, Argentinië, Zuid Afrika, Georgië, Thailand, Cambodja, India, Maleisië en Vietnam. Per auto, per trein of soms zelfs lopend. Dat is gelukkig meestal goed gegaan. Wat dat betreft luister ik goed naar mijn voorgevoel. Ik heb het niet vaak, maar als ik ergens een slecht voorgevoel over heb kan ik het maar beter niet doen.

Autorijden in videoclip Gotcha

Zo werd mij een keer gevraagd of ik wou rijden in een videoclip voor het nummer “Bek Houwe!” met de Haarlemse funkband Gotcha. De bedoeling was dat ik over de Amsterdamse grachten reed in zo’n vette oude Caddilac met een enorme camera aan de deur bevestigd. En daar moest ik dan in rappen. Nou was die Caddilac van zichzelf al bijna net zo breed als de weg langs de gracht, laat staan met een grote professionele camera aan de deur. Ik had een vette kater, totaal geen zin in deze rit en bovendien een heel slecht voorgevoel hierover. Ik zei luid en duidelijk dat ik het niet zag zitten. Ik zou dan in een strakke lijn moeten rijden met aan de linkerkant alle geparkeerde auto’s en rechts de Amsterdamse paaltjes en allerlei haastige fietsers die zich door elke vrije centimeter wurmen. En dan moet ik ondertussen ook nog in de camera kijken en een nieuwe tekst foutloos playbacken? Dat is vragen om problemen. De eigenaar van de Caddilac voelde goed aan wat ik bedoelde en stelde voor om dan zelf maar te rijden. ‘Dat zou fijn zijn’ zei ik. Maar nee hoor. De regisseur van het clipje had al een bepaald beeld in zijn hoofd en daar konden we natuurlijk niet van afwijken. De hele filmcrew begon nu aan mijn katerende hoofd te zeuren of ik het toch zelf wou doen. Het waren een beetje van die snelle TV jongens die gewend zijn om hun zin te krijgen. Op een gegeven moment was ik hun gezeur zat en gaf ik toe. ‘MAAR’ zei ik zo luid en duidelijk dat minstens vijftien relevante getuigen het hoorden, ‘ik wil op geen enkele manier de verantwoordelijkheid dragen voor deze actie’. Nou, dat was geen probleem, want het ging vast wel goed volgens de regisseur. ‘En als het niet goed gaat is het jullie probleem’ benadrukte ik nog even voor de zekerheid.

De professionele camera van ongeveer een ton zag er niet zo best meer uit. En de nieuwe BMW lag ook aardig in de prak. Ik schatte in dat deze klap al gauw twee ton zou kosten. En dat voor een lowbudget clip!

Nou, daar zat ik dan. Stuur in mijn handen en camera in mijn bek. Rijden en rappen maar. Vanaf het Muntplein moest ik de Vijzelstraat in rijden en daarna rechtsaf slaan de Herengracht op. De crew kon niet mee in dezelfde auto. Die zouden mijn vorderingen volgen op hun schermpje. De Vijzelstraat ging nog wel, maar zodra ik rappend de Herengracht op reed was het na een paar seconden al raak. Ik keek in een flits naar rechts of ik niet te dicht op de fietsers reed en op hetzelfde moment boorde de camera die aan mijn linkerdeur hing zich krakend in een splinternieuwe BMW. Die stond net iets verder achteren met zijn kont. KWAK!!! Een blikkerig geluid klonk door de straat en ik trapte meteen mijn rempedaal in. Te laat natuurlijk. Ik stapte uit en zag dat de deur van de oude Caddilac helemaal in de prak lag. De professionele camera van ongeveer een ton zag er ook niet zo best meer uit. En de nieuwe BMW, die vast niet goedkoop was, lag ook aardig in de prak. Ik schatte in dat deze klap al gauw twee ton zou kosten. En dat voor een lowbudget clip! Inmiddels was de hele cameracrew naar me toe komen hollen. Vooral de regisseur, die de verantwoordelijkheid nadrukkelijk op zich had genomen, trok lijkwit weg toen hij de schade zag. De eigenaar van de Caddilac keek ook niet zo blij. Ik dacht nog even dat ze boos op mij zouden worden, want ik had met zoveel nadruk gezegd dat het fout zou gaan dat het nu bijna leek of ik het expres had gedaan. Gelukkig kon ik mijn lachen inhouden en met een plechtig gezicht zeggen hoe erg ik het allemaal vond.

Zoals beloofd had ik met de hele schade afhandeling verder niets te maken. Maar omdat we het vooral voor de onverzekerde eigenaar van de Caddilac zo lullig vonden heb ik nog wel met Gotcha samen een benefietconcert gedaan. Als het goed is kon hij hier een nieuwe deur voor kopen. Die filmcrew heb ik eigenlijk nooit meer iets van gehoord. Het clipje is er uiteindelijk wel gekomen en zelfs een bescheiden hitje geworden. Kijk hierboven maar eens. Alleen jammer dat ze helemaal geen beeldmateriaal van mijn dure ongeluk hebben gebruikt. Dan had ik er ook eens een highbudget effect in.

Volgende keer: Lhasa – Shanghai + TYPISCH FEESTJE

(advertentie)