Topstories

(advertentie)

Rapper Def P toert momenteel door Nederland omdat ie 30 jaar in het muzikantenvak zit. Op RollingStoned schrijft hij exclusief over zijn wereldreis en blikt hij elke keer terug op iets bijzonders uit die 30 jaren. Over naar de ratten en hoeren van Tokio dus en een flashback over een tv-optreden in Argentinië!

Zaterdag 12 juni – Tokio

We stappen in Shinjuku uit de trein. Dit is een grote wijk midden in Tokio, met een levendig centrum. We beginnen Tokio een beetje door te krijgen en weten nu dat deze stad zo gigantisch is, dat je de wijken naar onze maatstaven maar beter als losse steden kunt zien. Elk met een eigen centrum. En zo te zien is Shinjuku één van de populairste centra. De hele dag is het er stervensdruk en er staan regelmatig “people pushers” bij de metrohaltes. Tokio is beroemd om deze mannetjes die keurig in pak met hun witte handschoentjes de mensen naar binnen duwen zodat de trein zijn deuren kan sluiten en weer verder kan rijden.

Sushitreinrestaurant

Dit centrum bekijken is eigenlijk al een dagtaak op zich. Tegen de avond eten we in een “sushitreinrestaurant.” Althans, zo noemen wij het omdat je daar aan een soort ronde bar kan zitten waar de sushischoteltjes letterlijk aan de lopende band voorbij komen. In het midden staan een paar sushichefs ter plekke de hapjes te bereiden en iedereen die binnen komt wordt luidruchtig begroet. Je gaat zitten en je pakt de sushischoteltjes die je wilt van de band af. Op het eind rekent ieder zijn eigen stapeltje lege schoteltjes af. Een verleidelijk en efficiënt systeem. En voor “Tokiaanse” begrippen nog supervoordelig ook.

De Japanse hoertjes pik je er zo tussenuit, maar tot onze verbazing lopen hier veel meer mannelijke dan vrouwelijke hoeren rond

Deze avond gaan we uit in het gebied ten oosten van het station. In een zee van felgekleurd neonlicht zien we allerlei ondeugende baretjes waar qua prostitutie de grenzen van de wet worden opgezocht. In de gewone straten vind je de professionele bars, maar in de kleine steegjes daartussen hebben ze allerlei piepkleine minibarretjes gemaakt van bamboe en riet waar op verzoek zelfs hele maaltijden gefrituurd worden. In de achterstraatjes komen we weer allerlei flashy afwerkhotelletjes tegen, de ene nog hipper dan de andere.

Visitekaartjes voor de meisjes

De Japanse hoertjes pik je er zo tussenuit, maar tot onze verbazing lopen hier veel meer mannelijke dan vrouwelijke hoeren rond. Hoewel mannelijk, ze zien er eigenlijk supergay uit. Allemaal hetzelfde halflange opgeföhnde haar en strak in het gigolopak. Blijkbaar is er in Japan een enorme markt voor dit soort boys want ze staan op elke hoek kettingrokend visitekaartjes uit te delen. Aan meisjes! Wij dachten eerst nog dat het een soort homoprostituees waren, maar niets blijkt minder waar. Alle jonge dames die langs lopen worden overladen met complimentjes, maar de meeste lopen stug door. We zitten er vanaf een terrasje met een drankje naar te kijken. ‘Het is eigenlijk best lachwekkend’ zegt Fens. Je kunt je nauwelijks voorstellen dat er meisjes zijn die er in trappen, maar het schijnt dat sommige van deze jongens ruim 7000 euro per maand verdienen. Ook op dit gebied blijkt Japan weer een hele andere wereld te zijn dan de onze.

Kamikazeratten

We struinen wat rond en nemen her en der een drankje in een bar of op een terras. Bij één van deze terrassen rennen een paar levensgrote ratten onvervaard tussen de voeten van alle mensen door. ‘Wel opvallend’ zeg ik. ‘Ten eerste omdat Tokio over het algemeen een superschone en verzorgde stad is en ten tweede omdat ik altijd dacht dat ratten bang waren voor mensen.’ ‘Misschien zijn dit Japanse kamikazeratten, want ze zijn ook nog eens hondsbrutaal!’ Ik heb elke keer weer voorpret als een dikke rat langs de voeten van een argeloos meisje rent die het nog niet door heeft. En dan naar haar gezichtsuitdrukking kijken op het moment dat ze het wel ziet.

Zo worden we al drinkende de hele nacht vermaakt door de allerhipste mensen, hoeren en ratten van Tokio. Shinjuku is een echte aanrader

Zo worden we al drinkende de hele nacht vermaakt door de allerhipste mensen, hoeren en ratten van Tokio. Shinjuku is een echte aanrader voor een avondje uit. De enige bar waar we binnenlopen en meteen weer naar buiten gaan is een Engelse pub. De tent is compleet afgeladen met volk dat voetbal zit te kijken. Niet te doen. De WK-gekte heeft ook hier in Tokio toegeslagen. ’s Nachts op onze hotelkamer doen we nog even de TV aan en zien nog net hoe Argentinië een van de eerste wedstrijden wint. Echt een voetballand. En een prachtig land! Ik ben daar ooit eens naar toe gegaan voor mijn verste interviewafspraak ooit.

 

ARGENTINIË

In 2004 werd ik gebeld of ik met Bridget Maasland en Ellen ten Damme door Argentinië wou trekken in een camper voor het TV programma “Bridgets Triangle”. Normaal gesproken ben ik beslist niet te porren voor al die suffe BN-er shit op TV, dus zeg ik meestal meteen nee. Maar dit keer werd me verzekerd dat het om een serieus en uitgebreid interview zou gaan en daar zeg ik geen nee tegen. Zeker niet in Argentinië. Het werd een hele bijzondere trip en het leverde inderdaad goede gesprekken op tegen een prachtig exotisch decor.

In 3 vluchten naar Cordoba

Het beloofde bij voorbaat al een heftig reisje te worden. Ellen en ik moesten in drie vluchten naar Cordoba toe. Met alle veiligheidsmaatregelen meegerekend zouden we een uurtje of twintig onderweg zijn, maar omdat we onze binnenlandse vlucht misten werd dat een reis van een etmaal. Dus na een nacht compleet doorgehaald te hebben kwamen we eindelijk bij Bridget en de camper aan. Eenmaal in de camper reden we meteen een hele dag verder naar een (voor ons) onbekende locatie. Ik was aangenaam verrast toen dat een bijzonder punt bleek te zijn waar drie bergen bij elkaar komen, waardoor er speciale magnetische straling uit de grond komt. Tenminste, zo werd dat uitgelegd.

UFO’s

Wat mij vooral interesseerde was dat daar vanwege die straling zeer regelmatig UFO-verschijningen te zien zijn. En één van mijn grootste wensen is om een keer een UFO te zien. Dat lijkt me reuze spannend, dus kom maar op. Een plaatselijke bewoner vertelde ons tot diep in de nacht de meest boeiende verhalen over wat hij daar zelf allemaal voor vreemde dingen had gezien. Daarna zijn we wat gaan slapen in het (volgens hem geneeskrachtige en energiegevende) magnetische stralingsveld. En eerlijk is eerlijk, na twee dagen reizen zonder nachtrust voelde ik me verdacht energiek. Maar helaas, geen UFO.

Ik wou niet afgaan tegenover de dames, dus met lichte tegenzin hees ik de parachute op mijn rug. Voor mij rende een ander meisje de berg af richting ravijn

Er zaten ook een paar activiteiten bij de trip en eentje daarvan was “parapanteren”. Ik had er nog nooit van gehoord, maar het kwam er op neer dat je met een parachute op je rug in een ravijn van zo’n kilometer diep moest rennen. Ellen te Damme zei meteen dat ze dat beslist niet wou doen. Ze kwam met een verhaal over een vriend van haar waarmee ze dat vroeger vaak deed en die daarbij dood was gevallen. Nou ben ik al geen held als het gaat om hoogtes, maar dit verhaal maakte alles nog veel onaantrekkelijker. Toen we eenmaal op die plek waren hing Ellen als eerste in de lucht. Het “beslist niet willen doen” bleek met een vaatje zout genomen te moeten worden. Even later hing Bridget in de lucht en toen was ik aan de beurt. Ik wou niet afgaan tegenover de dames, dus met lichte tegenzin hees ik de parachute op mijn rug. Voor mij rende een ander meisje de berg af richting ravijn. Ik zag dat ze bang was, want ze rende nogal twijfelachtig en dus ook niet al te snel. ‘Run faster!!!’ gilde haar instructeur, maar haar parachute kwam toch niet echt lekker omhoog.

Spartelend als in een tekenfilm

Hierdoor flikkerde ze keihard voorover en rolde door dikke lagen prikbosjes richting het gapende ravijn. De parachute, die aan wel honderd dunne touwtjes vast zat, was één grote kluwen geworden. Het was één grote knoop met de prikkeltakken en die meid bungelde daar nu tussen met overal schrammen. Vlakbij het ravijn! Dat wou ik dus zeker niet. Mijn parachute zat inmiddels vast en mijn hart begon steeds sneller te kloppen. Mijn instructeur riep ‘Run!’ en ik liep de benen uit mijn lijf. Al snel trok de parachute me omhoog en renden mij benen spartelend door de lucht verder als in een tekenfilm. Ik voelde me net de coyote van Roadrunner. Een seconde later hing ik boven het ravijn en keek ik een kilometer in de gapende diepte. Ellen en Bridget zweefden al ver onder mij. Ik moet eerlijk zeggen, het was een enorme kick! Maar ik was ook zeer opgelucht toen ik weer levend met twee benen op de grond stond.

14 uur slaap in 5 dagen

De avond daarna gingen we uit eten in een sjiek restaurant met een nachtclub in de kelder. Er trad een bandje op en Ellen werd overgehaald een liedje op hun keyboard te spelen. ‘s Nachts zijn we nog wat gaan drinken. De volgende dag hielden we een paar uitgebreide interviewgesprekken in het centrum van Cordoba. Daarna was het alweer tijd voor de terugreis. Door de grote tussentijd bij de overstap kregen Ellen en ik nog de gelegenheid om een dik uur door Buenos Aires te struinen. Dat pakten we onverwachts nog eventjes mee. Daarna hadden we weer een lange vliegreis via het onoverzichtelijke vliegveld van Madrid met zijn tachtig controleposten en stonden we een dag later weer op ons vertrouwde Schiphol. Al met al had ik uitgerekend dat ik in vijf dagen tijd slechts 14 uur had geslapen. Toen ik de volgende dag weer wakker werd in mijn eigen bed was het net of ik een lange, levendige droom had gehad. Het was allemaal zo snel gegaan dat het net leek of het nooit echt gebeurd was. Toch goed dat het op film stond.

Volgende keer: Tokio + VERDWAALD IN DE WOESTIJN

(advertentie)